Վեց տարի առաջ այս օրը Հայաստանում գարնան առաջին օրն իր իմաստը կորցրեց ու մարդկանց գիտակցության մեջ դաջվեց, որպես «սև» օր: Այս խարանը հայոց պատմության արյունալի էջերը հարստացրեց ևս մեկով: Սակայն մեզանում երբեք նման դեպքերից հետո կարծես դասեր չեն քաղում «վերևներում» նստածներն ու նրանց ընդդիմախոսները, որովհետև պատեհ-անպատեհ առիթներով քաղաքական շահարկման թեմա են դարձնում Մարտի 1-ը: Սրա լավագույն օրինակը ԱԺ վերջին քառօրյան էր, որտեղ մեծ հաշվով ոչ մեկը մյուսից դրական լույսով չառանձնացավ: Միմյանց վրա բարդեցին, միմյանց մեղադրեցին, անհասցե մեղավորներ ու կազմակերպիչներ գտան ու որ ամենասարսափելին էր, սպանդը օգտագործեցին միմյանց քաղաքական որակումներ տալու, ինչ-որ բաներ ենթատեքստերով հասկացնելու, ու այլ ճղճիմ նպատակներով:
Իրականում ոչ մեկն էլ ի վիճակի չեղավ հասկանալու, որ այդ զոհերի հարազատներին ամենևին չի հետաքրքրում, թե նրանցից ով ավելի սրտաճմլիկ կխոսի, ով կուրծք կծեծի ամբիոնից և ով սպանությունները բացահայտելու մշտական խոստում կտա:
Եթե ընդդիմությունը ցանկանում է, որ այսօրվա կազմակերպվելիք հանրահավաքին որքան հնարավոր է շատ մարդ հավաքվի, ապա իշխանությունը` որքան հնարավոր է խոչընդոտի մարդկանց հոսքը դեպի Ազատության հրապարակ: ՈՒշագրավ է, որ այս նպատակի համար իշխանությունը շատ «անմեղ» պատճառ է հորինել: Մեր տեղեկություններով, բավականին շատ պետական և ոչ միայն պետական հիմնարկներում այսօր հայտարարված է շաբաթօրյակի օր: Ավելին, կա խիստ հրահանգ` չմասնակցելու դեպքում նկատողություն: Թե ինչու է իշխանությունը մարդաշատ հանրահավաքից վախենում, դժվար չէ կռահել, հատկապես ուկրաինական վերջին զարգացումներից հետո: Սակայն ոչ թե անհեթեթ պատճառներով, վախեցնելով պիտի մարդկանց հանրահավաք գնալը արգելել (ի վերջո, դա մի օր կարող է այլևս «չաշխատել»), այլ իրական, շոշափելի քայլեր իրականացնելով, մարդկանց չնչին եկամուտները տարբեր «բարեփոխումների» անվան տակ չկորզելով: Կգիտակիցի՞ սա իշխանությունը, ուրեմն մենք Մարտի 1-ի կրկնություն չենք ունենա, չի՞ գիտակցի, պատմությունը, որքան էլ ցավալի է, կրկնվելու հատկություն ունի:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ